ျပည္ေထာင္စုေန႔အမီ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲနုိင္မလား

နလုန္းအမည္ရွိ ကခ်င္ရြာ မီးေလာင္ေနစဥ္ (ဓာတ္ပံု/ ဧရာဝတီ)

က်ေနာ္ တဦးတည္း အျမင္ကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူမ်ဳိးစုေဒသဆီ မေရာက္ဖူးပဲ၊ လူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔ အတူ မေနဖူးဘဲနဲ႔ေတာ့ လူမ်ဳိးစုေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ နားလည္ဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး သီအုီရိအရ နားလည္ေကာင္း နားလည္နုိင္ေပမယ့္ ”ခံစားခ်က္” ကုိ နားလည္ဖုိ႔ကေတာ့ လူမ်ဳိးစု ေတြနဲ႔ အတူေနဖူး၊ အတူလက္တြဲ အလုပ္လုပ္ဖူးမွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

လာမယ့္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂ ရက္ေန႔ဟာ ျမန္မာနုိင္ငံရဲ့ ၆၆ ၾကိမ္ေျမာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိလုိနီ နယ္ခ်ဲ႕ ျဗိတိသွ်လက္ေအာက္က လြတ္လပ္ေရး အရယူနုိင္ဖုိ႔အတြက္ ျပည္မက ဗမာေတြနဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသက လူမ်ဳိးစုေတြ ( လူမ်ဳိးစုအစား တုိင္းရင္းသားဆုိတဲ့ စကားလုံးကို မီဒီယာေတြက အသုံးမ်ားေန ပါတယ္) စုေပါင္းေတြ႔ဆုံျပီး ရွမ္းျပည္နယ္ ပင္လုံျမိဳ့မွာ အဲဒီေန႔က လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသကလူေတြ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ပူးေပါင္းတဲ့ေန႔ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အခု ၆၆ နွစ္ၾကာျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီပင္လုံမွာ လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္းဟာ အဲဒီပင္လုံနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့အရပ္၊ အတိအက် ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုင္ဇာေဒသမွာ အၾကီးအက်ယ္ စစ္ပဲြျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

နုိင္ငံေရးအကဲခတ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆၆ နွစ္က လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့တဲ့ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္အလက္ေတြကုိ လူမ်ားစု ဗမာေတြဘက္က၊ အတိအက် ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အာဏာကို တေလွ်ာက္လုံး ရယူထားခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ တပ္မေတာ္ကုိ ေက်ာထာက္ေနာက္ခံ ယူထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရ အဆက္ဆက္က ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္လက္ေတြကို အေကာင္ထည္ ေဖာ္ေပးဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ ေနတာေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး ကာလ ၁၇ နွစ္ၾကာျပီးမွ စစ္ျပန္တုိက္ေနတဲ့ KIO ကခ်င္ျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔႔ တာ၀န္ရွိသူေတြ ကိုယ္တုိင္ကလဲ KIA ကုိ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းမယ့္အစား ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္လက္ေတြကုိ အေကာင္ထည္ ေဖာ္ပးမယ္ဆုိရင္ ဒီကိစၥ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ အတိအလင္း ေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒါေတြက သမုိင္းနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ကိစၥေတြပါ။ တထုိင္တည္း ေဆြးေႏြးလုိ႔ မျပီးနုိင္ပါဘူး။ အခ်ိန္ယူ လုပ္ေဆာင္ ရမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြပါ။ လက္ရွိ အစိုးရဘက္ကလည္း ဒါေတြကုိ ခ်က္ခ်င္း ထလုပ္မယ့္ပုံ မေပၚေသးပါဘူး။

အစိုးရက ခ်က္ခ်င္းထလုပ္မယ့္ ကိစၥကေတာ့ လာမယ့္ ၁၂ ရက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔က်ရင္ တနုိင္ငံလုံးအနွံ႔ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အခန္းအနားေတြ က်င္းပမယ္၊ ညစာစားပဲြ လုပ္မယ္၊ အဲဒီပဲြကုိတက္ဖို႔ နုိင္ငံေရးပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖိတ္မယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ တုန္းကလဲ ဒါမ်ဳိးလုပ္သြားတာဆုိေတာ့ အခုလဲ အဲဒီလုိပဲ လုပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းနုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ နုိင္ငံေရးပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အထူးသျဖင့္ လူမ်ဳိးစုပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျပည္ေထာင္စုေန႔ပဲြကုိ တက္ပါ့မလား။ တုိက္ပဲြေတြ သိပ္မျပင္းထန္ေသးတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ တုန္းကေတာင္ အထင္ကရ လူမ်ဳိးစု ေခါင္းေဆာင္နွစ္ဦး မတက္ဘူးဆုိရင္ အခုလုိ တုိက္ပဲြေတြျပင္းထန္ေနျပီး အရပ္သားေတြပါ ေသဆုံးေနခ်ိန္မွာ အဲဒီျဖစ္စဥ္ကို လ်စ္လ်ဴရႈျပီး ေနျပည္ေတာ္က ညစာစားပဲြမွာ ရွန္ပိန္ လာေသာက္ရဲတဲ့ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ ရွိပါဦးေတာ့မလား။

က်ေနာ္ ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ ျပည္ေထာင္စုေန႔ကို ေမွးမိန္ေအာင္ လုပ္တယ္လုိ႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ တကယ္က ျပည္ေထာင္စုေန႔ကို အနွစ္သာရျပည့္၀စြာ က်င္းပနုိင္ဖုိ႔ နႈိးေဆာ္လုိက္ျခင္းသာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္းေဒသပဲ ဆုိဆုိ၊ ဗမာနဲ႔ လူမ်ိဳးစုေတြပဲ ေခၚေခၚ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာနုိင္ငံ ဆုိတာဟာ နုိင္ငံတြင္းရွိသမွ် လူမ်ဳိးစုအားလုံးနဲ႔ နယ္ေျမအားလုံးကို စုေပါင္းေခၚဆုိထားတာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ဗမာအမ်ားစုေနထုိင္တဲ့ ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ဒီမုိကေရစီအခြင့္ေရး အနည္းအက်ဥ္း ရေန႐ုံနဲ႔ ျမန္မာနုိင္ငံတခုလုံး ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ေနျပီ၊ တုိးတက္ဖြံျဖိဳးေနျပီလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္နုိင္ပါ။ တနုိင္ငံလုံး ျငိမ္းခ်မ္းေရးရျပီး တနုိင္ငံလုံးေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ ဖြံျဖိဳးတိုးတက္လာမွသာ အားလုံးအဆင္ေျပမွာ ျဖစ္ပါ တယ္။

ဒီမုိကေရစီ အခြင့္အေရးနဲ႔ လူမ်ဳိးစုေတြရဲ့ တန္းတူေရးနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ ကိစၥဟာ တခုနဲ႔တခု ေခါင္းနဲ႔ ပန္းလုိ ခဲြမရေအာင္ ဆက္စပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ အယူဆတခုကို ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၄ နွစ္ေက်ာ္ကျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံၾကီး ျဖိဳခြဲခံရျပီးတဲ့ေနာက္ နယ္စပ္ေဒသဆီ၊ အတိအက်ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကုိင္ သူပုန္ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဒသဆီ က်ေနာ္ အပါ၀င္ ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ ေသာင္းခ်ီ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ ႔ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးစုသူပုန္ေတြၾကား နုိင္ငံေရးအရ နားလည္မႈ၊ သေဘာတူညီမႈရခဲ့တဲ့ အထဲက အၾကီးမားဆုံး နားလည္မႈဟာ ေရွ့မွာေျပာခဲ့တဲ့ ”ဒီမုိကေရစီအေရးနဲ႔ လူမ်ဳိးစုအေရးဟာ ေခါင္းနဲ႔ ပန္းလုိဒြန္တဲြေနတယ္။ နွစ္ခုစလုံးအဆင္ေျပမွ တုိင္းျပည္ျငိမ္ခ်မ္းမယ္။ ဒီနွစ္ခုကို တျပဳိင္တည္းေျဖရွင္း ဖုိ႔လုိတယ္” ဆုိတာပါပဲ။

ဒီေၾကြးေၾကာ္သံဟာ တပ္ေပါင္းစုရဲ့ မူ၀ါဒျဖစ္လာျပီး ဖက္ဒရယ္မူနဲ႔ နုိင္ငံသစ္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေၾကြးေၾကာ္သံရဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္အျဖစ္ ”သုံးပြင့္ဆုိင္ေဆြးေနြးေရး” ဆုိတာေပၚလာပါ တယ္။

ဒါေပမဲ့ အခုနွစ္ေတြ ၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့၊ နယ္စပ္က တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔ အေတာ္မ်ားမ်ား အပစ္ခတ္ ရပ္စဲျပီးေနာက္မွာေတာ့၊ အထူးသျဖင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဖြဲစည္းပုံနဲ႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြ လမ္းေၾကာင္း ေပၚလာျပီးေနာက္မွာ၊ အတိအက်ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ၂၀၁၂ ခုနွစ္ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပဲြအျပီးမွာ ဒီ ေၾကြးေၾကာ္သံ လုံး၀နီးပါး မၾကားရေတာ့ပါဘူး။

လူမ်ဳိးစုအေရးဟာ ဒိီမုိကေရစီအေရးထက္ ပုိရႈပ္ေထြး ပိုခက္ခဲတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္နဲ႔ လက္ရွိအစိုးရ (လႊတ္ေတာ္အပါ၀င္) ကလည္း ဒီမုိကေရစီအခြင့္ေရးေတြကို အတုိင္းတာတခုထိ ေပးေကာင္း ေပးခ်င္ေပမယ့္ လူမ်ဳိးစု အခြင့္အေရးေတြကိုေတာ့ ေပးခ်င္ပုံမရေသးပါ။

လူမ်ဳိးစု အခြင့္အေရးကုိ ဘယ္လုိေပးရမွန္း၊ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္ရမွန္း မသိတာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ တဦးတည္း အျမင္ကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူမ်ဳိးစုေဒသဆီ မေရာက္ဖူးပဲ၊ လူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔ အတူ မေနဖူးဘဲနဲ႔ေတာ့ လူမ်ဳိးစုေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ နားလည္ဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး သီအုီရိအရ နားလည္ေကာင္း နားလည္နုိင္ေပမယ့္ ”ခံစားခ်က္” ကုိ နားလည္ဖုိ႔ကေတာ့ လူမ်ဳိးစု ေတြနဲ႔ အတူေနဖူး၊ အတူလက္တြဲ အလုပ္လုပ္ဖူးမွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

”မဟာဗမာ၀ါဒေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ေနတာ၊ မင္းတုိ႔လဲ ဗမာေတြဘဲ” ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း စၾကားရပါတယ္။ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားအသိုင္း၀ုိင္းေတြမွာ တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ စကားလုံးေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ဘာကိုဆုိလုိမွန္း နားကုိ မလည္ပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ရွမ္းျပည္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူတူ ေနခဲ့ဖူးေပမယ့္ ”မဟာ ဗမာ” ဆုိတဲ့စကားလုံးမ်ဳိး တခါမွ မၾကားဖူးခဲ့ပါ။

ေက်ာင္းမွာတုန္းက သူတုိ႔က လူနည္းစုျဖစ္ေနလုိ႔ ရင္ထဲက စကားလုံးေတြကို မေျပာရဲတာလား။ ေဟာ… အခုေတာထဲမွာေတာ့ သူတုိ႔က လူမ်ားစုျဖစ္တဲ့အျပင္ လက္နက္ကုိင္ သူပုန္ေတြလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ သူတုိ႔ စိတ္ထဲရွိတာ အကုန္ေျပာေနတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ နွစ္ ၆၀ ဒဏ္အတြက္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ ဗမာလူမ်ားစုကုိ သူတုိ႔ မေကာင္းျမင္ေနပါတယ္။ လူမ်ားစု ဗမာေတြဘက္က လူနည္းစု တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေတြအေပၚ ဘာေတြအနုိင္က်င့္ခဲ့သလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာခုိ ေက်ာင္းသားေတြက ဒီအတြက္ ဓားစာခံေတြလား။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ လူမ်ဳိးစု သူပုန္ေတြဘက္ကေကာ ဗမာလူမ်ဳိးနဲ႔ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို ခဲြခဲြျခားျခား ျမင္ရဲ့ လား၊ စစ္တပ္က ဆုိးသမွ်ကုိ ဗမာေတြဆုိးတယ္လုိ႔ ျမင္ေနတာမ်ဳိးလား။ ဆုိလုိတာကေတာ့ တခ်ိန္က တစုံတဦး၊ အဖြဲ႔တဖြဲ႔ရဲ့ အမွားဟာ အဲဒီမွာတင္ ျပီးသြားတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြေပၚအထိ အရိပ္မည္း က ထုိးေနပါတယ္။ ဒါကို မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြက ေရွာင္ေျပးလုိ႔ မရပါဘူး။ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းဖုိ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြမွာ တာ၀န္ရွိလာပါတယ္။

အကဲခတ္တခ်ဳိ႔ရဲ့ အဆုိအရ ABSDF ဟာ ျပည္မက ဗမာေတြနဲ႔ နယ္စပ္က လူမ်ဳိးစုသူပုန္ေတြၾကား နုိင္ငံေရးအရ နားလည္မႈရေအာင္ လုပ္ေပးနုိင္ခဲ့ဆုံး အဖြဲ႔စည္းတခု ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဗမာျပည္ ရဲ့ သက္တမ္း အရွည္ဆုံး နုိင္ငံေရးပါတီတခုျဖစ္တဲ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ေဟာင္း စစ္ေရးအကဲခတ္ ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာ ကိုယ္တုိင္ အလားတူ မွတ္ခ်က္ေပးထားတာကို ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပုိင္းအတြင္းကပဲ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ABSDF ကုိယ္တုိင္ KIA နဲ႔တဲြျပီး အစိုးရကုိ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေနတဲ့အတြက္ စစ္ပဲြရပ္ ဆုိင္းေရးကိစၥမွာ ABSDF က ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္နုိင္ပါ။ ဒါဆုိရင္ သူတုိ႔နဲ့ မ်ဳိးဆက္တခု တည္းျဖစ္တဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေတြ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္ဆုိရင္ အသင့္ေတာ္ဆုံးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ကိုမင္းကုိနုိင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ၈၈ အဖြဲ႔ဟာ ကခ်င္အပါ၀င္ လူမ်ိးစုလက္နက္ကုိင္ ေဒသေတြဆီအထိ ထဲထဲ၀င္၀င္သြားေရာက္ေလ့လာေနသူေတြျဖစ္ျပီး တုိက္ပဲြၾကီးေတြ မစမီအထိ လိုင္ဇာကုိ ေရာက္ခဲ့သူ ေတြပါ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီခရီးစဥ္အတြင္း ဖမ္းဆီးခံ ျမန္မာစစ္သားေတြ ျပန္ပုိ႔ေပးေရးကိစၥ ၈၈ က ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္ ေပးတာကို စစ္တပ္ဖက္က လက္မခံတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ရဲ့ၾကား၀င္ေပးမႈကုိ အစိုးရဘက္က လက္ခံ မခံဆုိ တာေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။

ဒါဆုိရင္ ဒီစစ္ပဲြကို ခ်က္ခ်င္းရပ္ဖုိ႔ ေတာင္းဆုိေနတဲ့ ေနျပည္ေတာ္က လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္တဲ့ ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔တခု လိုင္ဇာအထိသြားျပီး ေဆြးေႏြးမယ္ဆုိရင္ေကာ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး ရလာနုိင္မလား။ အထူးသျဖင့္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား အၾကံေပးေနတဲ့အတုိင္း NLD ပါတီဥကၠဌ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္က အဲဒီကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ကုိ ဦးေဆာင္နုိင္မယ္ဆုိရင္ တကယ္ အပစ္ခတ္ရပ္စဲျပိး ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြေတြ ျဖစ္လာနုိ္င္မလား။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အိမ္နီးခ်င္း တရုတ္အပါ၀င္ အေမရိကန္၊ ဥေရာပသမဂၢ၊ ကုလသမဂၢနဲ႔ နုိင္ငံတကာ အစိုးရေတြဖက္က ဖိအားေပးမႈေတြ၊ ေတာင္းဆုိမႈေတြလဲ ဒီထက္မက အင္အားပါဖုိ႔ လုိမယ္ထင္ ပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါး ေရးေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ လဂ်ားယန္ေဒသ နယ္ေျမရွင္းလင္းမႈ စစ္ဆင္ေရးေတြကို ဇန္န၀ါရီ လ ၁၉ ရက္ေန႔ကေန စတင္ရပ္ဆုိင္းလုိက္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အစိုးရပုိင္ မီဒီယာေတြက ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ ေပမယ့္ အစုိးရတပ္ေတြက သူတုိ႔စခန္းေတြကို ၂၀ ရက္ေန႔အထိ ထုိးစစ္ဆင္ေနဆဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ KIA နဲ႔ ABSDF-NB တပ္ေတြက ေျပာပါတယ္။

တခါ အစိုးပုိင္ သတင္းစာေတြရဲ့ အဆုိအရ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ ေဆာင္မႈေကာ္မတီက KIO ဥကၠဌဆီ စာပုိ႔ျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ထပ္မံ ကမ္းလွမ္းလုိက္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

၂၀ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္တုိင္း လြတ္ေတာ္ခန္းမမွာ က်င္းပတဲ့ အရပ္ဖက္ အဖြဲ႔စည္းမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံပဲြမွာလည္း ကခ်င္ေဒသ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနတယ္လုိ႔ သမၼတကုိယ္တုိင္က ေျပာဆုိျပီး ”လုိင္ဇာနဲ႔ လက္ တကမ္းအလုိေရာက္မွ တပ္ေတြကုိ ထုိးစစ္ရပ္ခုိင္းလာတာဟာ တပ္မေတာ္ဖက္က ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုိခ်င္တယ္ဆုိတာကုိ သက္ေသျပသလုိက္တာ ျဖစ္တယ္” လုိ႔  ေျပာသြားပါတယ္။

သမၼတရဲ့ စကားလုံးအေပၚ နုိင္ငံေရးအကဲခတ္ေတြ ဘယ္လုိနားလည္သလဲေတာ့ မသိပါ။ လူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔အတူ တြဲျပီး တာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီစကားလုံးဟာ အေပၚစီး သိပ္ဆန္ျပီး ”ငါတုိ႔ေျပာေနတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အခုေဆြးေႏြးရင္ေဆြးေႏြး၊ မေဆြးေႏြးရင္ လုိင္ဇာကို အခ်ိန္မေရြး သိမ္းနုိင္တယ္” ဆုိ ျပီး ျခိမ္းေျခာက္လုိက္တယ္လုိ႔ ခံစားရပါတယ္။

ဆုိလုိတာကေတာ့ လူမ်ဳိးစုေတြဖက္ကေန တေလွ်ာက္လုံး ေတာင္းဆုိေနတဲ့ နုိင္ငံေရးျပႆနာကို နုိင္ငံေရးအရ တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ လုံး၀ ကဲြလြဲေနပါတယ္။ အင္အားအရ အတိအက် ေျပာရမယ္ဆုိရင္ စစ္အင္အားအရ အသားစီးရေအာင္ အရင္ယူထားျပီးမွ စားပဲြ၀ုိင္းဆီ လာေဆြးေႏြးဖုိ႔ ေခၚေနတာမ်ဳိးဟာ မလုပ္သင့္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာတပ္မေတာ္မွာ အင္အားမ်ားစြာရွိတဲ့အတြက္ လုိင္ဇာကုိသိမ္းျပီး KIA တပ္ေတြကို ေမာင္းထုတ္နုိင္ တယ္ဆုိတာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္တဲ့ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကုိင္ေတြကိုလဲ ဒီလုိပဲ တုိက္ခုိက္ လုိက္၊ ျခိမ္းေျခာက္ လုိက္၊ ေဆြးေႏြး လုိက္လုပ္လာခဲ့ဖူးတာ သမုိင္းမွတ္တမ္းေတြ အထင္အရွား ရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီနည္းနဲ႔ အေျဖမွန္မရနုိင္ဘူး ဆုိတာကုိလဲ သမုိင္းမွတ္တမ္းေတြက လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၆၀ အတြင္း အထင္အရွား ရွိခဲ့ျပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ နုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ကာလမွာ ေရရွည္ခံမယ့္ အေျဖတခုခုကုိ ေတြ႔ေအာင္ ရွာဖုိ႔လုိပါတယ္။ အရင္က နည္းေဟာင္းေတြအတုိင္း အင္အားသုံး နွိမ္နွင္းတဲ့နည္း၊ ျခိမ္းေျခာက္ အက်ပ္ကုိင္တဲ့နည္းေတြကို ဆက္မသုံးသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါက တပ္မေတာ္နဲ႔ လက္ရွိအစိုးရကုိ ေျပာတာပါ။

ျပည္သူေတြ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကလည္း ဒီကိစၥကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေျပာသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ လြတ္ေတာ္အမတ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီမုိကေရစီအခြင့္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာရဲ ဆုိရဲ ရွိလာၾကေပမယ့္ လူမ်ဳိးစုအေရး၊ ဖက္ဒရယ္ အေရးေတြကိုေတာ့ ေျပာဖုိ႔ တြန္႕ဆုတ္ေနဆဲ ျဖစ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒီအထဲမွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒကုိ ျပင္မယ္၊ ဒုတိယ ပင္လုံညီလာခံေခၚျပီး လူမ်ဳိးစုအေရးကုိ ေျဖရွင္းမယ္လုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ အဓိက အတုိက္အခံ ပါတီေခါင္းေဆာင္နဲ႔ အမတ္ေတြ ပါ၀င္ေနတာကေတာ့ တကယ့္ကုိ မျဖစ္သင့္တဲ့ အေျခအေနလုိ႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။

သက္ၾကီးတန္း နုိင္ငံေရးသမားေတြက ဒီလုိ လက္ေရွာင္ေနခ်ိန္မွာ ထူးထူးျခားျခား ထြက္လာတဲ့ သတင္း တခုကေတာ့ ”ျငိမ္းခ်မ္းေရးလုိလားသူမ်ား” ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ႔တခုဟာ ရန္ကုန္ကေန လိုင္ဇာအထိ ျငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးရွည္ ခ်ီတက္မႈကုိ ဇန္နဝါရီလ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ စတင္လုိက္ျပီ လုိ႔သိရပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ အမ်ားျပည္သူ ဘယ္ေလာက္ ပါ၀င္နုိင္မလဲ။ နုိင္ငံေရးသမားေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ ၀န္းရံေပး နုိင္မလဲ။

ဒီအေျဖဟာ စစ္ပဲြေတြရပ္ဆုိင္းေစဖုိ႔ နုိင္ငံေရးသမားေတြမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆႏၵရွိေနသလဲ၊ ထပ္ ျဖည့္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လူမ်ဳိးစုျပႆနာအေပၚ နုိင္ငံေရးသမားေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ အေလးအနက္ ထားသလဲဆုိတာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။

(စာေရးသူသည္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ အေျခစိုက္ေသာ ေက်ာင္းသားလက္နက္ကိုင္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္းျဖစ္ျပီး DVB ၏ သတင္းေထာက္ေဟာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္)